Dynowscy

Zygmunt Padlewski (ur. 1 stycznia 1836, zm. 15 maja 1863) – polski działacz niepodległościowy, generał powstania styczniowego. Urodził się w majątku Czerniawka Mała w powiecie berdyczowskim. Był synem Władysława - powstańca listopadowego i Judyty z Potockich. Uczył się w Korpusie Kadetów w Brześciu nad Bugiem, następnie w Petersburgu. Absolwent Akademii Artylerii w Petersburgu. Był członkiem petersburskiego tajnego Koła Oficerskiego Zygmunta Sierakowskiego. W 1861 wyjechał do Francji, gdzie był prezesem paryskiego Towarzystwa Młodzieży Polskiej. Należał do wykładowców Polskiej Szkoły Wojskowej w Genui i Cuneo we Włoszech. Po powrocie do kraju, od 1862 należał do lewicy stronnictwa "czerwonych", był członkiem Komitetu Centralnego Narodowego i jednym z głównych inspiratorów wybuchu powstania. Dążył do współdziałania rewolucjonistów polskich i rosyjskich, prowadząc z nimi rozmowy w Londynie i Petersburgu. Po wybuchu powstania, od stycznia 1863 był naczelnikiem miasta Warszawy oraz naczelnikiem powstania w guberni płockiej. Oddział jego nie zdolał jednak zdobyć Płocka i poniósł porażki pod Słominem i Unieckiem (28 stycznia 1863), następnie pod Myszyńcem (9 marca), Drążdżewem (12 marca) i Radzanowem (21 marca 1863). Został ujęty przez władze rosyjskie 21 kwietnia, a następnie skazany na karę śmierci i rozstrzelany w Płocku 15 maja 1863.

Zygmunt Padlewski, ur. 1.1.1836 Czerniawka Mała, rozstrzelany 15.5.1863 Płock. Ojciec: Władysław, matka: Judyta Potocka. Generał powstania styczniowego. Pochodził z zamożnej rodziny ziemiańskiej na Ukrainie, absolwent korpusu kadetów, oficer artylerii rosyjskiej. Ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Petersburgu, w stopniu kapitana, należał do tajnego Koła Oficerskiego Z. Sierakowskiego w Petersburgu. W 1861 r. wziął dymisję i wyjechał do Francji, był tam prezesem paryskiego Towarzystwa Młodzieży Polskiej, następnie wykładowcą wojskowej szkoły polskiej w Genui i Cuneo (we Włoszech); od 1862 r. w organizacji "czerwonych", naczelnik miasta Warszawy, członek Komitetu Centralnego Narodowego – reprezentował wraz z B. Szwarcem jego lewe skrzydło; dążył do współdziałania rewolucjonistów polskich i rosyjskich z kręgów Ziemi i Wolności. W styczniu 1863 r. objął dowództwo nad oddziałami powstańczymi w Płockiem, przypuszczalnie mianowany generałem. Poniósł porażki w Płocku, następnie w pod Słominem i Unieckiem (28.1.1863), pod Myszyńcem (9.3.1863), Drążdżewem (12.3.1863) i Radzanowem (21.3.1863). Ujęty przez władze rosyjskie i skazany na karę śmierci, został rozstrzelany w Płocku. [eduforum - portal edukacyjny]

Zygmunt Padlewski, dobrze czuł się Korpusie w roli żołnierza. Środowisko dworskie, podobało się młodemu człowiekowi, znającemu do tej pory życie wiejskie. Po Korpusie Paziów, wstąpił do Akademii Artylerii. Natomiast, jego brat Roman, humanista z duszy, nie nadawał się do wojaczki. Z.Padlewski w wieku 23 lat, ukończył z wyróżnieniem Akademię Artylerii w stopniu porucznika. Rusyfikacja nie udała się. W 1860r, Zygmunt zorganizował spotkanie z bratem w powozie, jeżdżącym przez godzinę, po ulicach miasta. Wyznał Romanowi, że od lat należy do organizacji spiskowej i prosi brata o żeby ojciec zabrał go z Petersburga, prosił o ukończenie szkół, nauczenia się jakiegoś zawodu, przewidując, że majątek będzie skonfiskowany przez cara. Na Romana spadnie obowiązek utrzymania rodziny. Niech zawsze pamięta, że jest Polakiem i że ojciec ich obu oddał Polsce. Zygmunt wyskoczył z powozu i to było ich ostatnie spotkanie... PRZEKAZ WŁAD. GUNTHERA „OJCIEC I SYN”- Londyn i pamiętnik K. Podhorskiego.*