Dynowscy

Stefan Charczun urodził się na wołyńskiej wsi niedaleko Dubna. Jako chłopiec pracował przez pewien czas na miejscowej poczcie w charakterze gońca. Potem był praktykantem, następnie administratorem majątku Studzianka u hr. Berga (na Wołyniu). Był wyjątkowo uzdolniony muzycznie. W latach 1905-1911 pracował jako leśnik w twerskiej guberni. Potem, po wybuchu pierwszej wojny światowej był oberjegrem (łowczym) Puszczy Białowieskiej. Podczas wojny został ewakuowany przez władze carskie do pskowskiej guberni. Uciekł stamtąd przed rewolucją i osiadł w Białowieży. Do 1928 był leśniczym w leśnictwie Grudki, następnie łowczym Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży. W 1935 r. przeszedł na emeryturę i przeniósł się z żoną do Warszawy. Po dwóch latach kupił dom w Kiwercach na Wołyniu i tam zamieszkał. Po wojnie, w grudniu 1944 r. przyjechał w ramach repatriacji do Lublina. Po dwóch latach zamieszkał u syna Sergiusza w Nadleśnictwie Krzętów koło Radomska, a od 1950 r., również u tego syna, w Nadleśnictwie Jakubkowo koło Nowego Miasta Lubawskiego. Tam zmarł w 1952r. Został pochowany na cmentarzu we wsi Tylice.

Legenda rodzinna głosi, że Stefan Charczun (I59) był nieślubnym synem hrabiego Berga i rzeczywiście sporo faktów na to wskazuje. Wysoko sobie ceniono ten fakt bo ponoć Bergowie to sam top i arystokracja. Więc przełykając nieślubność głośno mówiono o Bergu. Coś mnie tknęło, żeby tego drania sprawdzić - okazuje się, że ten "nasz" Berg - generał carski - to syn Fiodora Fiodorowicza Berga, który był ostatnim namiestnikiem cara w Królestwie Polskim, polakożercą. Ostro tłumił powstanie styczniowe, a ten fortepian, co to go Norwid opisał, to za jego rządów w Warszawie zrzucono na bruk. Wychodzi na to, że to, że nieślubny to jeszcze nie problem, ale że syn Berga to dopiero wstyd! Poniżej oficjalne informacje o Bergach. Prawdopodobny ojciec naszego Berga: *Fiodor Fiodorowicz Berg* (ros. /Фёдор Фёдорович Берг/, właściwie *Friedrich Wilhelm Rembert von Berg*; ur. w 1793 w Sangaste obecnie Estonia , zm. 18 stycznia 1874 w Petersburgu ) - hrabia Wielkiego Księstwa Finlandii , generał kwatermistrz rosyjski. Od 1865 feldmarszałek. Geodeta. Pochodził z rodziny Niemców bałtyckich. W 1831 brał udział w wojnie z Polską, dowodząc podczas szturmu Warszawy natarciem na Wolę. Awansowany do stopnia generała-lejtnanta pełnił obowiązki kwatermistrza armii stacjonującej w Królestwie Polskim. W latach 1863 -1874 ostatni namiestnik Królestwa Polskiego . Urzędował w Zamku Królewskim. Stłumił powstanie styczniowe, prowadził politykę rusyfikacji Polski 19 września 1863 powstańcy dokonali nieudanego zamachu na namiestnika, rzucając bombę z okna Pałacu Zamoyskich na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. W odwecie Rosjanie całkowicie zdemolowali budynek pałacu, wyrzucając na bruk warszawski, słynny fortepian Fryderyka Chopina. Fakt ten zainspirował Cypriana Kamila Norwida do napisania wiersza /Fortepian Szopena / (1865). Fiodor Berg był odpowiedzialny za pacyfikację miejscowości, których mieszkańcy udzielili pomocy powstańcom styczniowym. Był luteranem. Adoptował w 1856 roku 2 synów swojego brata: * Friedrich Georg Magnus von Berg (1845–1938), /"The count of rye"/, developer of Estonian agriculture * *Georg Erik Rembert Berg (1849–1920), Finnish general in the Imperial Russian Army "Nasz" Berg to prawdopodobnie drugi syn czyli Goerg Erik Rembert, bo Friedrich nie wystawił nosa poza Finlandię i rozwijał tam uprawę żyta. Marek

http://www.poranny.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20100406/REGION05/680560126 autor Piotr Bajko Stefan Charczun był postacią znaną i cenioną w międzywojennej Białowieży. W historii łowiectwa w Puszczy Białowieskiej zostawił swój wyraźny ślad. Pochodził z Wołynia. Do Puszczy Białowieskiej przybył pod koniec XIX wieku, opuścił ją w połowie lat 30. ubiegłego wieku. Dzisiaj pamięć o nim praktycznie się zatarła. Przypomnijmy zatem tę postać. Stefan Charczun urodził się 28 października 1874 roku w Studziance, z ojca Andrzeja Charczuna i matki Kseni Mikołajczyk. Prawdopodobnie był dzieckiem nieślubnym. Pierwszą pracę Stefan podjął na poczcie jako goniec, miał wtedy 16 lat. Po paru latach poznał Stefana Seferyniaka, praktykanta leśnego w majątku hrabiego Berga. Hrabia Berg był obywatelem rosyjskim pochodzenia niemieckiego. Miał dobra na Wołyniu i w Finlandii, a czasem przyjeżdżał do Puszczy Białowieskiej na polowania. Polował tu m.in. w latach 1871, 1880 i 1881, zwykle w towarzystwie wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza. Stefan Charczun został praktykantem u hrabiego Berga za wstawiennictwem Seferyniaka. Wkrótce też hrabia powierzył mu zarząd nad mocno zaniedbanym majątkiem, który wygrał w karty. Charczun w szybko doprowadził majątek do właściwego stanu, ale po kilku latach hrabia przegrał go w karty i wyjechał do Finlandii. Przed wyjazdem zdążył jeszcze zaprotegować Charczuna do służby łowieckiej w Puszczy Białowieskiej. Było to w 1896 roku. W tym samym roku, 28 maja, Charczun ożenił się z Zofią Seferyniak, siostrą swego przyjaciela. Mieli sześcioro dzieci (dwoje wcześnie zmarło). Przed wybuchem I wojny światowej Charczun pracował już jako oberjegier, kierował pracą strażników łowieckich. Mając uzdolnienia muzyczne stworzył łowiecką orkiestrę, która funkcjonowała zarówno za czasów carskich, jak i w okresie międzywojennym. We wspomnieniach ówczesnych pracowników łowiectwa Charczun był człowiekiem bardzo zdolnym i stanowczym. Po ewakuacji przez władze carskie w sierpniu 1915 roku pracowników leśnych i łowieckich do Rosji, Charczun trafił z rodziną do guberni twerskiej. Pracował jako leśnik, a gdy wybuchła rewolucja październikowa, uciekł z rodziną do Polski. Przyjechał do Puszczy Białowieskiej. Do września 1928 roku był leśniczym Leśnictwa Grudki, następnie został łowczym Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży. Kierował pracą szesnastu strażników łowieckich. Na tym stanowisku pracował do przejścia na emeryturę w 1935 roku. Mieszkał z rodziną w Krzyżach, w domu swojej żony (budynek zachował się do dziś). Łowczemu Charczunowi powierzono również opiekę nad założoną we wrześniu 1929 roku hodowlą żubrów w Puszczy Białowieskiej. W październiku 1929 roku osobiście konwojował z Warszawy dwie samice. Łowczy białowieski organizował też polowania dla dostojników państwowych. Prezydent RP Ignacy Mościcki podarował mu na pamiątkę srebrną papierośnicę, którą 19 lipca 1930 roku, w obecności wyższych urzędników Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży, przekazał Charczunowi Adam Loret, dyrektor Lasów Państwowych. Wewnątrz papierośnicy wyryto następujący napis: "Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki Panu Łowczemu Stefanowi Charczunowi na pamiątkę z okazji polowania dn. 10-14.IV.1930 r. w Białowieży". Przed reprezentacyjnymi polowaniami prezydent Mościcki mówił Charczunowi, jakie ma żądania odnośnie polowania, a łowczy musiał je spełnić. Stefan Charczun przez długie lata pracy poznał dobrze Puszczę Białowieską także od strony florystycznej. Wspomina o nim w swym dziele "Lasy Białowieży" (Poznań 1930) prof. Józef Paczoski, kierownik Nadleśnictwa Rezerwat. Charczun okazał wiele pomocy profesorowi w jego badaniach, wskazując m.in. nowe stanowisko bluszczu na tym terenie. Od 1 października 1935 roku Stefan Charczun był emerytem. Głównym tego powodem był wiek oraz zarzuty, że dopuścił do walki między żubrami Björnsenem i Borussem. Charczun, rzeczywiście, przesiedlił je niefortunnie, nie spodziewając się, że jeden z nich przełamie ogrodzenie i zacznie walkę z drugim samcem. Większy i cięższy Borusse złamał tylną nogę rywalowi i spowodował szereg obrażeń wewnętrznych. Björnsena trzeba było zastrzelić. W kwietniu 1935 roku, za pięć tysięcy złotych, Charczunowie sprzedali Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży swój dom z placem w Krzyżach (ulokowano tam siedzibę nadleśnictwa). W styczniu 1937 roku kupili dom w Kiwercach na Wołyniu. Po II wojnie światowej przyjechali do Lublina. Gdy dotarł do nich syn Sergiusza, opuścili to miasto i osiedli w Krzętowie, około 30 kilometrów od Radomska. Syn pracował w tamtejszym nadleśnictwie. Po trzech latach został przeniesiony do Nadleśnictwa Jakubkowo koło Iławy. Stefan Charczun dokonał tu swego żywota 28 lipca 1953 roku. Pochowano go w pobliskich Tylicach. Żona Zofia wyjechała do córki do Słupska, gdzie zmarła w 1964 roku, w wieku 89 lat. Potomkowie łowczego pielęgnują opowieść rodzinną o dostrzeleniu przez dziadka wilka, którego polujący w 1935 roku w Białowieży Hermann Goering tylko ranił. Wilk został odprawiony do Berlina samolotem. Goering podarował Charczunowi sztylet, o którym wspomina Jarosław Abramow-Newerly w opowiadaniu pt. "Sztylet Goeringa". Jednak Andrzej Brosz z Gedajtów twierdzi, że historia ta jest trochę inna, niż ją pisarz przedstawił. Z opowiadań babci Zofii Charczunowej wie, że z pochwy sztyletu odłupali oni najpierw umieszczone na niej ozdoby w postaci żołędzi, a gdy do Polski wkroczyli Rosjanie, ze strachu wyrzucili sztylet do wody. Gdy do Kiwerców weszli Niemcy, zjawiła się u Charczuna delegacja od Goeringa, który chciał, by Charczun został łowczym w Puszczy Białowieskiej. Ten wymówił się chorobą i podeszłym wiekiem. Według dr Janusza Dynowskiego z Olsztyna, Charczunowie przed wybuchem wojny oddali sztylet Goeringa na Fundusz Obrony Narodowej. Był on wprawdzie pozłacany, ale brzydki.

Łowczemu Stefanowi Charczunowi Göring z kolei podarował na pamiątkę swego pierwszego polowania w 1935 roku sztylet z wygrawerowanym na nim napisem: „Wielkiemu Łowczemu Puszczy Białowieskiej Wielki Łowczy III Rzeszy — Herman Göring”. Wykonał też z łowczym zdjęcie. Ciekawostkę tę opisał Jarosław Abramow-Newerly w opowiadaniu pt. „Sztylet Göringa”. Wnukowie Charczuna twierdzą, że ich dziadkowi, mieszkającemu w czasie wojny w Kiwercach na Wołyniu, ten sztylet prawdopodobnie uratował życie. Podczas rewizji przeprowadzonej przez gestapo, któryś z gestapowców zobaczył ów prezent. Początkowo podejrzewano Charczuna o kradzież sztyletu, ale ten wytłumaczył, że otrzymał go od Göringa, w podzięce za świetnie przeprowadzone polowanie. Później u Charczuna zjawiła się delegacja przysłana przez samego Göringa. Göring chciał, by Charczun objął stanowisko łowczego w Puszczy Białowieskiej. Ten wymówił się chorobą i podeszłym wiekiem. Piotr Bajko

Stefan Charczun ur. 1875 zm. 1952 urodził się na wołyńskiej wsi niedaleko Dubna. Jako chłopiec pracował przez pewien czas na miejscowej poczcie w charakterze gońca. Potem był praktykantem, następnie administratorem majątku Studzianka u hr. Berga (na Wołyniu). Był wyjątkowo uzdolniony muzycznie. W latach 1905-1911 pracował jako leśnik w twerskiej guberni. Potem, po wybuchu pierwszej wojny światowej oberjegrem (łowczym) Puszczy Białowieskiej. Podczas wojny został ewakuowany przez władze carskie do pskowskiej guberni. Uciekł stamtąd przed rewolucją i osiadł w Białowieży. Do 1928 był leśniczym w leśnictwie Grudki, następnie łowczym Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży. W 1935 r. przeszedł na emeryturę i przeniósł się z żoną do Warszawy. Po dwóch latach kupił dom w Kiwercach na Wołyniu i tam zamieszkał. Po wojnie, w grudniu 1944 r. przyjechał w ramach repatriacji do Lublina. Po dwóch latach zamieszkał u syna Sergiusza w Nadleśnictwie Krzętów koło Radomska, a od 1950 r., również u tego syna, w Nadleśnictwie Jakubkowo koło Nowego Miasta Lubawskiego. Tam zmarł. Został pochowany na cmentarzu we wsi Tylice.

Zofia (Seferyniak) Charczun ur. 1875 w Warszawie zm. 1964r. Przed zamążpójściem pomagała swojej mamie w utrzymaniu domu, zajmując się krawiectwem. Po wyjściu za mąż prowadziła dom i wychowywała dzieci. Po śmierci męża zamieszkała w Słupsku u córki Janiny. Tam zmarła.