Dynowscy

Maria Rodowiczowa z domu Świdzińska (1886-1920) Wielka patriotka, poetka zgasła w kwiecie wieku na gruźlicę, osieracając trzech synów. Nie doczekała wolnej Polski, zmarła w Kijowie. "Weselny toast" My tu sprawiamy ślubne gody A tam daleko - bitew śpiew.. W popiołach leżą polski grody, Bujnym strumieniem płynie krew. Więc mamy smutnie chylić czoła W bezsilnym bólu dłonie spleść? Dziś, gdy do czynu świat nas woła Śląc zmartwychwstania jasną wieść? Nie! -choć dziejowa zawierucha Niesie nam w darze męczeństw kruż, Rozpaczą nie uśpimy ducha, Lecz iść będziemy w blasku zórz! Bo siła nie na ostrzu szabli, Cóż, że strzaskany w dłoni miecz? I żeśmy duchem nie osłabli Przyszłości nie cofniemy wstecz! I nie zginiemy w tej zawiei, Próżno nam śmiercią grozi wróg! By zmódz nas - trzeba po kolei Zdobywać każdy polski próg. Więc choć w popiołach gniazda stare, Chociaż za gromem bije grom, Dopóki świętą ojców wiarę Zachowa jeden polski dom, Dopóki jedno serce bije, Ognista niechaj płonie wić I głosi światu - Polska żyje! I po wiek wieków -Będzie żyć 23. 01.1915 "Braciom" Wstrzymajcie dłonie swe, choć marzy im się miecz, Choć w snach widzicie już od krwi czerwone łuny. Wstrzymajcie się - by los nie cofnął fali wstecz. By nie zwaliły was zrodzone z serc pioruny... Choć zrywa się jak ptak, radosny w duszy śpiew I niknie pożaru blask, gdzie nowa wstaje zorza, Zbliża się poszum burz, sztandarów starych wiew Stłumiony boju szczęk napełnia w krąg przestworza. Wstrzymajcie dłonie swe, na parę krótkich mgnień... Jeszcze nie nadszedł czas, nie płonie serc ognisko Jeszcze tam w dali trwa skłębiony zwątpień cień Wszechwładna przemoc zła, choć zmartwychwstanie blisko... Trzeba zapalić Wić i jak pochodnię nieść Rozwidniać ciemnię serc, przetapiać ból tęsknoty W hartowną czynić stal, radosną niecić wieść, Ze już się zbliża dzień, błyskawic ogniem złoty. Że spełnić się ma cud, śniony przez wiele lat. Wulkanów wre już żar pod szmerem kłośnej roli Bojowy idzie zew przez ciszę sennych chat, Że cały naród chce rwać pęta swej niewoli!... Hartowni dzisiaj Wy ogniem przeżytych mąk, Nie straszny dla Was ból, powolny ból konania... ...Stali święconych kos, nie wypuszczajcie z rąk , Żeby nie zmorzył sen was w chwili zmartwychwstania... Lecz nie pytacie się, co wam przyniesie dzień, Radosny życia plon, czy ciche śmierci pole, Bo rozkwit złotych zbóż, da grobom waszym cień, W ziemię przelana krew użyźni jutro rolę. Grudzień 1918