Dynowscy

Anna "Kinia" w 6 roku życia po ciężkim nie leczonym podczas I Wojny zapaleniu uszu, ogłuchła. Nauczyła się czytać z ust i wcale nie było widać że jest kaleką. Jej matka rozwiodła się z mężem Krynickim i wyszła za mąż za Józefa Świdzińskiego. Podczas II Wojny obie z matką Marią Morgulec, trafiły do obozu w Ravensbruck. Matka umiera w obozie, Anna zostaje uratowana przez szwedzki Czerwony Krzyż. Ma gruźlicę i jest leczona w Szwecji. Powojnie wraca do Polski i odnajduje ojczyma, Józefa Świdzińskiego. Zamieszkują razem i po krótkim czasie biorą ślub. Do śmierci wujcia Józia, ciocia Kinia była jego opiekunką i przyjacielem. Na stare lata przenosi się do Domu Weterana na Bielanach, gdzie poznaje Stanisława Sygę, z którym zawiera związek małżeński. Syga niedługo umiera na raka, znów jest sama. Umiera w 1900r. Leży an cmetarzu Bródnowskim razem ze swoim drugim mężem.

Pani Maria miała męża Krynickiego, z którym się rozwiodła ale miała z nim córkę Annę. Obie były w obozie w Ravensbuck. Maria nie przeżyła obozu, a Annę (ciocię Kinię) głuchoniemą i z gruźlicą wyratowali szwedzi. Po wojnie odnalazła ojczyma i wyszła za niego za maż. Było to bardzo kochające sie małżeństwo. Po śmierci wujcia Józia, ciocia Kinia pomagała mi przy moich dzieciach, a potem zamieszkała w domu weterana i tam wyszła ponownie za mąż za współmieszkańca tego domu pana Sygę. Pochowana jest na Bródnie. źródło - Wanda Rodowicz